Γιατί οι επιτόπου γεννήτριες οξυγόνου αντικαθιστούν τις παραδοσιακές μεθόδους παροχής οξυγόνου;

​Η μετάβαση από την παροχή οξυγόνου σε επιτόπια παραγωγή οξυγόνου καθοδηγείται από πειστικά οικονομικά, υλικοτεχνικά και θέματα ασφάλειας. Οι παραδοσιακές μέθοδοι που περιλαμβάνουν δεξαμενές υγρού οξυγόνου (LOX) ή φιάλες υψηλής πίεσης συνοδεύονται από σημαντικά επαναλαμβανόμενα κόστη, συμπεριλαμβανομένων των χρεώσεων παράδοσης, των τελών ενοικίασης και των απωλειών εξάτμισης. Αυτά τα κόστη είναι ασταθή και μπορούν να αυξηθούν γρήγορα με την αύξηση της κατανάλωσης. Αντίθετα, ένας επιτόπιος γεννήτρια έχει μια προβλέψιμη δομή κόστους που επικεντρώνεται κυρίως στην ηλεκτρική ενέργεια για τη λειτουργία του συμπιεστή αέρα, με αποτέλεσμα σημαντική εξοικονόμηση μακροπρόθεσμα και ταχεία απόδοση της επένδυσης.

Από υλικοτεχνικής άποψης, η επιτόπια παραγωγή εξαλείφει την εξάρτηση από τα χρονοδιαγράμματα των προμηθευτών και τον κίνδυνο διακοπής της παραγωγής λόγω καθυστερήσεων στην παράδοση. Απελευθερώνει επίσης πολύτιμο χώρο δαπέδου που χρησιμοποιούνταν προηγουμένως για την αποθήκευση πολυάριθμων φιαλών ή μεγάλων δεξαμενών LOX. Από την άποψη της ασφάλειας, μειώνει δραματικά τους κινδύνους που σχετίζονται με το χειρισμό δοχείων υψηλής πίεσης και την αποθήκευση μεγάλων ποσοτήτων οξειδωτικού, ενισχύοντας έτσι τη συνολική ασφάλεια στον χώρο εργασίας. Το μοντέλο παραγωγής κατ' απαίτηση παρέχει απαράμιλλη λειτουργική αυτονομία, επιτρέποντας στις εγκαταστάσεις να ελέγχουν την παροχή οξυγόνου τους με βάση αποκλειστικά τις δικές τους ανάγκες παραγωγής, καθιστώντας το μια πιο έξυπνη, πιο βιώσιμη επιλογή για τη σύγχρονη βιομηχανία.